Dijital Para Gerçekten Para mı?

Catalina Margulis, Uluslararası Para Fonu (IMF) Hukuk Departmanı Mali ve Mali Hukuk biriminde, Şili Merkez Bankası’nda görevlendirilen bir danışmandır . Arthur Rossi, IMF Hukuk Departmanının Mali ve Mali Hukuk biriminde Araştırma Görevlisidir.
___

Ülkeler dijital para birimleri oluşturma yolunda hızla ilerliyor. Veya, artan sayıda merkez bankasının resmi bir dijital para birimine sahip olma yolunda önemli ilerleme kaydettiğini gösteren çeşitli anketlerden duyuyoruz .

Ancak, aslında, dünya merkez bankalarının% 80’ine yakınının ya mevcut yasaları uyarınca dijital para birimi ihraç etmelerine izin verilmiyor ya da yasal çerçeve net değil.

Ülkelerin bu değerlendirmeyi yapmalarına yardımcı olmak için, yeni bir IMF personel raporunda 174 IMF üyesinin merkez bankası yasalarını gözden geçirdik ve yasal olarak dijital para birimi ihraç etmesine yasal olarak sadece 40 kadar izin verildiğini gördük .

Sadece yasal bir teknik değil
Herhangi bir para ihracı, merkez bankası için bir borçlanma biçimidir, bu nedenle kurumlar için yasal, mali ve itibar risklerinden kaçınmak için sağlam bir temele sahip olmalıdır. Nihayetinde, önemli ve potansiyel olarak tartışmalı bir yeniliğin bir merkez bankasının yetkisine uygun olmasını sağlamakla ilgilidir. Aksi takdirde, potansiyel siyasi ve yasal zorluklara kapı açılır.

Şimdi okuyucular kendilerine şunu soruyor olabilirler: Eğer herhangi bir merkez bankası için en temel işlev para basmaksa, o zaman neden dijital bir para biçimi bu kadar farklı? Cevap, her bir merkez bankasının işlevleri ve yetkilerinin yanı sıra farklı dijital araç tasarımlarının sonuçlarının ayrıntılı bir analizini gerektirir.

Dijital para birimleri için bir vaka oluşturma
Yasal olarak para birimi olarak nitelendirilebilmesi için , bir ödeme yöntemi ülkenin yasalarına göre değerlendirilmeli ve resmi para birimi cinsinden ifade edilmelidir. Bir para birimi tipik olarak yasal ihale statüsüne sahiptir , yani borçlular yükümlülüklerini alacaklılara devrederek ödeyebilirler.

Bu nedenle, yasal ihale statüsü genellikle yalnızca nüfusun çoğunluğu tarafından kolayca alınabilen ve kullanılabilen ödeme araçlarına verilir. Bu nedenle banknotlar ve madeni paralar en yaygın para birimi biçimidir.

Dijital para birimlerini kullanmak için öncelikle dijital altyapının (dizüstü bilgisayarlar, akıllı telefonlar, bağlantı) yerinde olması gerekir. Ancak hükümetler vatandaşlarına buna sahip olmayı dayatamaz, bu nedenle bir merkez bankası dijital aracına yasal ihale statüsü vermek zor olabilir. Yasal ihale tanımı olmadan, tam para birimi statüsüne ulaşmak da aynı derecede zor olabilir. Yine de, gelişmiş ekonomilerde yaygın olarak kullanılan birçok ödeme aracı ne yasal ödeme ne de para birimidir (örneğin ticari defter parası).

Keşfedilmemiş sular?
Dijital para birimleri farklı biçimler alabilir. Analizimiz, çeşitli merkez bankaları tarafından dikkate alınan ana kavramların yasal sonuçlarına odaklanmaktadır. Örneğin, “hesap tabanlı” veya “belirteç tabanlı” olması durumunda. Birincisi, şu anda merkez bankalarının hesaplarında tutulan bakiyelerin dijitalleştirilmesi; ikincisi, ticari bankaların bir merkez bankasında tuttuğu mevcut hesaplara bağlı olmayan yeni bir dijital jeton tasarlamayı ifade eder.

Hukuki açıdan bakıldığında, fark, asırlık gelenekler ve keşfedilmemiş sular arasındadır. İlk model, modern merkez bankalarının öncüsü sayılan Exchange Bank of Amsterdam tarafından 17. yüzyılın başlarında geliştirilen merkez bankacılığı kadar eskidir. Çoğu ülkede kamu ve özel hukuk kapsamındaki yasal statüsü iyi gelişmiştir ve anlaşılmıştır. Dijital belirteçler, aksine, çok kısa bir geçmişe ve belirsiz bir yasal statüye sahiptir. Bazı merkez bankalarının her türlü para birimini (dijital formları içerebilir) ihraç etmesine izin verilirken, çoğu (yüzde 61) yalnızca banknot ve madeni paralarla sınırlıdır.

Bir diğer önemli tasarım özelliği, dijital para biriminin yalnızca “toptan satış” düzeyinde mi, finans kurumları tarafından mı kullanılacağı yoksa genel halkın erişimine açık mı (“perakende”) olabilir. Ticari bankalar kendi merkez bankalarında hesap tutuyorlar, bu nedenle geleneksel “müşterileri” oluyorlar. Bireysel bankacılıkta olduğu gibi, özel vatandaşların hesaplarına izin vermek, merkez bankalarının nasıl organize edildiğine dair tektonik bir değişim olacaktır ve önemli yasal değişiklikler gerektirecektir. Örneğimizdeki yalnızca 10 merkez bankasının şu anda bunu yapmasına izin verilecek.

Zorlu bir çaba
Bunların ve diğer tasarım özelliklerinin örtüşmesi çok karmaşık yasal zorluklar yaratabilir ve her bir para otoritesi tarafından alınan kararları etkileyebilir.

Merkez bankası dijital para birimlerinin oluşturulması, vergi, mülkiyet, sözleşmeler ve ödeme aczine ilişkin yasalar dahil olmak üzere diğer birçok alanda hukuki sorunları da beraberinde getirecektir; ödeme sistemleri; mahremiyet ve veri koruma; en temelde kara para aklamayı ve terörizmin finansmanını önlemek. “ Paranın evriminde bir sonraki dönüm noktası ” olacaklarsa, merkez bankası dijital para birimleri, finansal sisteme sorunsuz entegrasyon, güvenilirlik ve ülke vatandaşları ve ekonomik ajanlar tarafından geniş kabul sağlayan sağlam yasal temellere ihtiyaç duyar.
___
Bu makale blogs.imf.org adresinden alınmıştır.